Niech się święci pierszy maja!

Dom Wschodni Maj 1, 2024 356 0

Sposób przeżywania majówki – zwłaszcza jeśli tak szczęśliwe 1 i 3 maja wpiszą się w tydzień jak w tym roku, że dają nam w prezencie pięć dni wolnego – trochę pozbawia nas chyba poczucia jak ważne są te dwa dni, dzięki którym nasze wypady na rowerach za miasto czy grillowanie na działkach są w ogóle możliwe…

1 maja jest Świętem Pracy i upamiętnia walkę, trudną walkę o godne warunki pracy i należne wynagrodzenie dla robotników, którzy na początku rewolucji przemysłowej liczyli się dużo mniej niż pieniądze, technologia i surowce. W Polsce, Europie, Ameryce Północnej i wielu innych krajach cieszymy się już owocami tamtej walki: mamy ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, minimalne pensje, określony czas pracy i zagwarantowane ustawowo dni wolne. Mamy też wolność gospodarczą i przepisy chroniące przed nieuczciwą konkurencją.

Dobrze jest jednak pamiętać, że nie wszyscy ludzie na świecie mogą cieszyć się takim luksusem. Moje podróże na Bliski Wschód i do Północnej Afryki pozwoliły mi uzmysłowić sobie, że należę do liczby osób pod tym względem uprzywilejowanych. Ani nie jestem specjalistą, ani w tym krótkim tekście nie zdołałbym dokładnie opisać przepaści, którą widziałem na własne oczy, dzielącą świat pracy w Polsce i w Libanie, Syrii czy Tunezji. Nie będę więc obszernie pisał, a tylko wspomnę o olbrzymim bezrobociu, głodowych pensjach, zerowych prawach pracowniczych…

Chcecie przykłady? Kryzys ekonomiczny i finansowy w Libanie i Syrii sprawia, że pensja nauczyciela wynosi obecnie około 200 dolarów, a programisty w banku 150. Znam ludzi, którzy pracując trzy miesiące na budowie w Tunezji, nie dostali za pracę żadnego wynagrodzenia, a do tego jeszcze pracowali 7 dni w tygodniu. Poznałem też młodego człowieka, który wyemigrował z Kamerunu, bo za pensję w szkole nie byłby w stanie pokryć kosztów dojazdu do pracy.

Nie piszę jednak tego tekstu, aby Was bombardować niesprawiedliwością i nie będę go ilustrował zdjęciem dzieci zmuszanych do pracy. Piszę w innym celu: żeby Wam przypomnieć, co z Domem Wschodnim robimy w związku z taką sytuacją i żeby Was zaprosić do podjęcia walki o godziwą pracę dla człowieka.

Od lat realizujemy w Domu Wschodnim projekt „Daj pracę!”. Zaczął się w Aleppo, gdzie po działaniach wojennych ludzie potrzebowali trochę środków, żeby wrócić do pracy. Pan Rolly do dziś pracuje w kwiaciarni, którą otworzył po wojnie dzięki naszemu wsparciu, a Waness, który dzięki nam mógł kupić ekspres do kawy, teraz ma całkiem nieźle zaopatrzony sklepik. Marco w Bejrucie serwuje pyszną włoską pizzę i ustawił kilka dodatkowych stolików dla klientów na skwerze naprzeciw jego pizzerii. Wilfried Pagnol kupił wreszcie kilka świń i hoduje je w nowo wybudowanej chlewni. To wszystko dzięki Waszym darowiznom, które przekazaliście w ramach projektu „Daj pracę!”.

Powalczmy więc o godną pracę dla człowieka w dniu Święta Pracy: o konkretną pracę w sklepie z odzieżą i dla konkretnego człowieka: Steve’a który kilka miesięcy temu wrócił z Tunezji do rodzinnego Kamerunu. Musimy uzbierać 18 000 PLN (4000 euro), żeby mógł otworzyć sklep, pracować i utrzymać siebie i swoją rodzinę. Nie musimy już wychodzić na ulicę i strajkować walcząc o naszą pracę, ale możemy podzielić się owocami naszej pracy i powalczyć o innych.

Będę Wam bardzo, bardzo wdzięczny za każdy grosz przekazany na kolejny projekt „Daj pracę”.

ks. Przemysław Marek Szewczyk